Prawdziwa historia Krwawej Marii (Bloody Mary)

Maria I Tudor, urodzona 1516 roku w Londynie, córka króla Anglii, Henryka VIII Tudora i Katarzyny Trastámara (Robertyng-Capet-Bourgogne-d'Aragona) wpisała się do historii jako Krwawa Maria. O owej postaci krąży wiele legend i bajek mających na celu zasiać ziarno strachu. Według najpopularniejszej historyjki należy o północy stanąć przed lustrem i trzy razy powiedzieć Bloody Mary, a wtedy ona się pojawi! Nie należy jednak zapominać, że ta bajka jest o prawdziwej Marii, która niegdyś żyła i rządziła Anglią. Dziś opiszemy jej prawdziwą historię.

Rządziła w latach 1553-1558, jej władza rozciągała się od Anglii i Irlandii do Francji, Kastylii, Aragonii, Neapolu, a nawet Sycylii. Podobnie jak jej matka była zagorzałą katoliczką i uwierzyła, że jej misją jest ocalenie Anglii od anglikanizmu w imię Boga.  

W wielu 2- lat została przyrzeczona delfinowi Francji, od maleńkości uczyła się etykiety dworskiej w tym celu została wysłana z daleka od domu do pewnego dworu, gdzie miała odebrać staranne wykształcenie. Z rodzicami widywała się zazwyczaj dwa razy w roku. W wieku 12 lat została księżną Walii, mieszkając w Ludlow. Była w tamtym czasie bardzo osamotniona. Kiedy w końcu nastał czas powrotu do domu doznała wielkiego szoku. Jej kochany ojciec miał inną kobietę, córkę sir Thomasa Boleyna i Elizabeth Ho­ward o imieniu Anna. Marii zostało zabronione widywanie własnej matki, której groził rozwód z ojcem. W konsekwencji tego czynu dziewczyna została zwykłym bękartem. W 1531 roku królową wywieziono z zamku i zamknięto w odizolowaniu od świata. Z córką utrzymywała jedynie kontakt korespondencyjny. W 1532 roku Henryk VIII poślubił Anne Boleyn i stał się głową kościoła anglikańskiego. 

Na domiar złego nowa para  królewska spłodziła potomka, którym była ich córka Elżbieta. Fakt ten bardzo upokorzył Marię i pozbawił ją wszelakich tytułów. Z księżnej Walii stała się zwykłą Marią. Rozpoczęło to okres wojny między córką, a ojcem. Henryk pozbawił dziewczynę wszelakich dóbr materialnych, odebrał jej wszystko włącznie z szatami.

W owym dramatycznym dla niej czasie poznała ambasadora Hiszpanii, który doradzał jej walkę o swoje prawa. Jednak czarę goryczy przelała śmierć matki i antykatolika krucjata rozpoczęta przez króla. Egzekucji zostało poddanych wielu szlachciców, mnichów i innych nieszczęśników, którzy odmówili podpisana i złożenia przysięgi lojalności wobec Henryka. Dziewczyna o włos uniknęła śmierci i aresztowania w Tower. Przez tą całą sytuację popadła w chorobę. Cierpiąc próbowała się dowiedzieć czy jej matki nie otruto jednak nigdy nie poznała prawy. 

W 1536 roku Anne Boleyn skazano na śmierć. Jej córka Elżbieta tak jak Maria stała się bękartem. Kobieta postanowiła wykorzystać tą sytuację i prosić ojca o wybaczenie. Ojciec postawił dziewczynie ultimatum: kazał jej skończyć z katolicyzmem i podpisać dokument tzw. "lady Mary's Submission" (poddanie lady Mary). Miało ją to uchronić przed oskarżeniem o zdradę królestwa. Kobieta podporządkowując się ojcu odzyskała swoje tytuły i dobra materialne, które wcześniej jej  odebrano. Jednak Maria nie zrobiła tego dla odzyskania przywilejów, a z chęci zemsty. Zbliżywszy się do króla nadal była lojalnym sługą papieża. 

Wszystkie te doświadczenia zmieniły ją bardzo. Z ciepłej dziewczyny stała się kobietą pragnącą jedynie zemsty. Sytuacja się skomplikowała w momencie, kiedy Henryk spłodził syna z nową żoną, Jane Seymour. Do tego doszły grabieże, którym poddawano klasztory i kościoły. Maria bardzo ubolewała nad faktem, że zaczęto w Anglii niszczyć katolicyzm. Henryk ze wszystkich sił również próbował ją zeswatać czy to z delfinem Francji, czy z kuzynek Karolem V. Wszystkie wysiłki ojca były bezskuteczne, Maria pozostawała w staropanieństwie. Obiecała sobie, że dopóki żyje jej ojciec będzie tylko zwykłą lady Mary. Najnieszczęśliwszą panną chrześcijaństwa.

 W 1547 roku zmarł Henryk VIII, jego następca został jego dziewięcioletni syn Edward VI, który był protestantem. Z faktu jego niepełnoletności Maria jako dziedziczka pomagała Edwardowi w sprawowaniu państwem. Ten okres jest wspominany jako powstanie dziwnej hybrydy. Na tronie jednocześnie zasiadali dwaj władcy: kobieta i mężczyzna, katoliczka i protestant. W konsekwencji powstały dwa stronnictwa, które nawzajem się zwalczały. Maria postanowiła stać się bojowniczką katolicyzmu. Przywróciła ceremonie mszy i otoczyła się kapelanami katolickimi. Jej brat umarł w wieku 15 lat co doprowadziło do wojny domowej. Maria wyszła z tego zwycięsko. W 1553 roku mianowano ją królową. Wprowadziła zakaz prześladowań katolików oraz zmusiła parlament do unieważnienia rozwodu jej rodziców. Chciała w ten sposób oczyścić pamięć matki. 

Królowa odważna w swoich rządach stała się wrogiem dla swojej siostry Elżbiety, która stanęła na czele partii anglikańskiej. Dodatkowo postanowiła wyjść za mąż za Filipa Hiszpańskiego, syna cesarza Karola V. Podejmując tą decyzję została znienawidzona i oskarżona za wierność Rzymowi. Wystąpiła przeciw niej rebelia, Maria stanęła naprzeciw niej i znów zwyciężyła. Powiesiła ponad 100 buntowników w tym byłą królową Jane Grey, a swoją siostrę Elżbietę wtrąciła do Tower. 

W 1554 roku poślubiła Filipa Hiszpańskiego i z całych sił zaczęła walczyć z protestantyzmem. Z roli ofiary przeszła do roli oprawcy, o przydomku krwawej Marii. W 1555 roku na stosach zaczęto palić heretyków. Palono szlachciców oraz ker, który przeszedł na stronę innowierców. Anglikańskich biskupów poddawano najgorszym torturom po, których skazywano ich na stos. Maria co jakiś czas ogłaszała, że jest w ciąży jednak pogłoski o jej stanie błogosławionym zawsze okazywały się fałszywe. Naukowcy twierdzą, że przyczyną takiego stanu rzeczy mógł być rak bądź puchlizna wodna, objawy choroby uznawano wtedy za ciąże. 

Królowa zmarła w wieku 42- lat. Na swoją następczynie wybrała znienawidzoną siostrę Elżbietę. Przed śmiercią wymusiła na siostrze utrzymanie katolicyzmu w państwie, jednak ona miała swoje własne plany. Zmarła nocą 1558 roku, jako najbardziej znienawidzona kobieta w kraju. Anglicy tak bardzo jej nienawidzili, że dzień jej śmierci 17 listopada ogłoszono świętem narodowym.

Jej siostra, która objęła tron wprowadziła z powrotem anglikanizm jako religię narodową. Nadal płonęły stosy, ale tym razem znajdywali się na nich katolicy. Pozbawiono ich wszelkich prawo dopiero w XIX wieku je odzyskali. 

45 lat później po śmierci Marii zmarła Elżbieta I. Jej następca Jakub I Stuart postanowił pochować ją wraz z siostrą, a na ich wspólnym pomniku wyryto napis:
Partners both in Throne and grave, here rest we two sisters, Elisabeth and Mary, in the hope of one resurrection ("Wspólnie na tronie i w grobie, tu spoczywają dwie siostry, Elżbieta i Maria, w nadziei wspólnego zmartwychwstania").